Fietsen in de sneeuw I

"Spannend hè?", vroeg het meisje dat achter me fietste toen ze me inhaalde. De gilletjes die ik slaakte bij ieder nieuw hoopje sneeuw waren dus toch niet zo zacht als ik dacht.

Een minuut maakt het verschil

In de trein van Utrecht naar Nijmegen:

Hoe laat pak jij morgen de trein?
- Ik dénk 7.28
Gaat ie niet om 27?
- Ze-ven-en-twintig? Nee toch? Dát is vroeg!

Applicatie-discriminatie

Alleen mensen met een iPhone konden meedoen aan FIY van 3VOOR12 tijdens afgelopen Lowlands, want de app was alleen beschikbaar voor het mobieltje van Apple. Wat een applicatie-discriminatie!

Lindy Hop

Tijdens het introductieprogramma van mijn werk vanochtend ontdekte ik dat mijn collega aan lindy hop doet. Hoe gaaf!

Mijn debuutalbum

Ik ben niet creatief met penseel, verf, of met klei. Ik ben niet muzikaal en ook niet goed in wiskunde. Ik hou van schrijven, maar bloggen moet ik nog leren.

Ik heb mezelf leren lezen toen ik vier was. Dat is mijn debuutalbum.

13 op een rij

Voor de dertiende keer in de rij voor de camping, de brug over met de zware tas - de keren dat we met 'De Jonge' op camping 6 stonden daargelaten -, nieuwsgierig zijn naar de kleur van het bandje, voor de dertiende keer drie dagen muziek, lemoncoolers en vrienden.

De dertiende keer Lowlands en eigenlijk is er weinig veranderd. De nachten zijn wat langer, de rugzak wat lichter en het budget wat groter. Weer zag ik minder bandjes dan gepland, douchte ik vaker dan ik dacht en leefde ik op crackers en smeerkaas. Weer had ik het gelukzalige Lowlandsgevoel, het gevoel van thuiskomen. Weer dacht ik: volgend jaar weer!

Van de WW naar eener renee

Sinds 1 juni is het officieel: ik ben uit de WW. En omdat ik deze blog toch wilde behouden, heet hij voortaan: Het wel en wee van eener renee!

De kunst van het solliciteren

Solliciteren is, net als bloggen, een kunst. En dat geldt niet alleen voor een werkzoekende, ook niet iedere werkgever is geschikt voor dergelijke conversaties.

Zo lijkt het mij niet de bedoeling te weten wat híj van zijn baan vindt of dat er een draadje los zit aan zijn schoenen die hij nog niet zo lang heeft.

Op basis van dit fijne diepzinnige gesprek, beoordeelde hij me wel als 'te licht', dat vind ik dan wel weer knap.

Geen paniek

Na een onverwacht lange vakantie maak ik sinds twee weken weer deel uit van het werkende leven. Maar geen paniek, ik krijg nog voor een aantal uren per week WW, dus de blog gaat door!

Gevraagd

"Ben je hier voor iemand speciaal?"
- Nee, voor de bandjes
"Vond je het leuk vanavond?"
- Ja, heel leuk!
"Zou je het zelf ook willen organiseren?"
- Eh, hoe bedoel je?
"Nou, we zoeken mensen voor het nieuwe bestuur van SPC" ( Studenten Programmerings Commissie)
- ...

Ontdek je zelf in de WW

Ik ontdek mezelf in de WW. Ik hoef hiervoor niet naar de andere kant van de wereld en krijg bovendien geld toe.

Lijflied

Of: op het lijf geschreven:

Merchandise

Binnenkort hier verkrijgbaar:



Ook te bestellen voor de deeltijdWW

Geslachtsverandering

Omdat ik een uniseks-naam heb (althans wat uitspraak betreft) en er mensen zijn die te weinig kennis van de Franse taal hebben, wordt soms gedacht dat ik een meneer ben.

Zo ontving ik gisteren van de rechtbank een sollicitatiebevestiging die opende met: "Geachte heer X, wij danken u voor uw interesse in onze vacature."

Eén telefoontje naar de rechtbank maakte mij gelukkig weer een mevrouw. En voortaan onderteken ik mijn brieven met "Mej."

"Ik kom graag bij de mensen thuis''

Behalve figuurlijk zit ik ook letterlijk veel thuis. Een gelegenheid die mijn huisbaas met beide handen aangrijpt door een leger aan klusjesmannen en verzekeringsagenten op me af te sturen.

Zoals de 'je-moet-geloven-in-jezelf' meneer van de verzekering en de twee guitige 'we-zijn-een-uur-eerder' monteurs van Liander ("Lig je nog in bed? Het is negen uur!")

En last but not least: timmerman Jeroen. Een man van weinig woorden, maar veel daden. Die zijn bezoek aankondigde met "Ben je thuis, ik ben in de buurt." Wat een beroep, wat een vrijheid. Het is dat ik twee linkerhanden heb, anders wist ik het wel.

Zon

Buiten is het nu echt bijna lente. Je zal maar moeten werken met dit weer!

Dag 59

Na 58 dagen solliciteren (helaas zonder resultaat), sporten (enige resultaat dat ik minder uitgeput ben na rennen voor de trein, maar reis toch bijna niet meer), huilen in een hoekje (geen resultaat) en uit het raam staren, besloot ik op dag 59 van de ww te beginnen met bloggen.

Dus lees mee, met het wel en wee van een meisje in de ww.